کد مطلب:270699 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:210

آخرین حجت
بعد از بیان نیاز انسان به حجّت و هادی در فصل اول، و بیان ویژگی های حجج بعد از رسول در فصل دوم، نوبت به آخرین حجّت خدا در زمین از نگاه علی (علیه السلام)می رسد، هر چند از اولین امام در وصف آخرین امام، روایت ها و سخنان زیادی مانده است [1] ولی در این نوشتار تنها به سخنان آن حضرت در نهج البلاغه اشاره می شود، تا ببینیم سخنان حضرتش چگونه شاهد صدقی بر آخرین حجّت خدا خواهد بود، و چگونه با شروع امامت، پایان روشن آن در كره خاكی رقم خورده، و آخرین علمدار هدایت و تداوم دهنده رسالت پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)به انسان هایی كه در آینده قدم به عرصه وجود می گذارند، معرفی شده است.

از جمله این سخنان، حكمت (147) نهج البلاغه است، كه صدور این حكمت از حضرت علی (علیه السلام) اگر متواتر نباشد، نزدیك به آن است، و كسی در نسبت آن به حضرتش تردیدی روا نداشته است. در كتاب های روایی شیعه و سنی پیش از سید رضی، این حكمت با سلسله سندهای مختلف مكتوب است. مرحوم صدوق در اكمال الدین با چهارده سند مختلف آن را نقل می كند [2] .


[1] رواياتي كه از حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) درباره حضرت مهدي (عليه السلام)صادر شده، به همّت معاصران در كتاب «موسوعة احاديث اميرالمؤمنين حول الإمام المهدي (عليهما السلام)» جمع آوري گرديده كه بنياد نهج البلاغه آن را منتشر كرده است و بعضي از پيشينيان صالح نيز اين روايات را ذيل عنوان خاصي، آورده اند، از جمله شيخ بزرگوار صدوق، در كتاب «اكمال الدين واتمام النعمة» تحت عنوان «ما اخبر به اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب (عليه السلام)من وقوع الغيبة بالقائم الثاني عشر من الائمة» روايات زيادي از آن حضرت نقل مي كند.

[2] اكمال الدين و اتمام النعمة، صدوق، باب 26، ص 288، چاپ جامعه مدرسين.